De bezieling van Theo de Rooij
De Rooij was voordat hij in het wielermanagement terecht kwam zelf echter ook een begenadigd renner. Nadat hij er als kind al achter kwam dat hij met voetballen teveel afhankelijk was van ploeggenoten die er met de pet naar gooiden of dat wedstrijden werden afgelast vanwege slecht weer schafte hij al snel zijn eerste racefiets aan. Dat hij nog steeds precies weet welk karretje dat was illustreert zijn liefde voor de fiets:
Ik viel vrijwel direct voor een witte Peugeot PX10 met Reynolds 531 buizen, verchroomde voorvorkuiteinden, Simplex derailleurs en Mafac midden optrekremmen. Dat moest wel een goede fiets zijn.”
Het bleek een miskoop, alleen al door het feit dat de framemaat niet juist was. De bruikbare onderdelen werden korte tijd daarna overgezet op een Fermi-frame. Dit kostte de jonge De Rooij al met al een rib uit zijn lijf, bijeengespaard door te werken in de kassen van zijn vader, maar de resultaten waren ernaar. Na de HEAO afgerond te hebben volgde de bewuste keuze wielerprof te worden. De Rooij reed niet onverdienstelijk voor ploegen als IJsboerke, TI Raleigh en Panasonic en heeft een paar mooie resultaten op zijn palmares, waaronder twee derde- en één tweede plaats bij het Nederlands Kampioenschap op de weg en in 1982 tweede in de Ronde van Zwitserland en 19e in de Tour.
Ondanks de niet altijd even vloeiende schrijfstijl van De Rooij en ietwat fragmentarische opbouw is Bezield vooral het verhaal van een wielerliefhebber pur sang die door diezelfde sport in de steek is gelaten. De Rooij wijst in het boek voortdurend op het belang van vertrouwen, voor hem niets minder dan een kernwaarde. Rasmussen trad dat met voeten en sleepte De Rooij mee in zijn val. De succesvolle Rabo-directeur (onder meer zes wereld- en 81 nationale titels) is momenteel koersdirecteur van de Ronde van Overijssel. Het kan vreemd lopen.
