De bezieling van Theo de Rooij
Wat een zomer was dat, die van 2007. Rabo had met Michael Rasmussen eindelijk weer een renner met het geel om de schouders en leek zeker van een eerste Touroverwinning in haar geschiedenis. Ik was op vakantie bij het meer van Annecy en vluchtte elke middag een kroegje of de cafékantine in om te zien hoe de ranke Deen Alberto Contador van het lijf hield. Ook schitterend om te zien was hoe renners als Michael Boogerd en Thomas Dekker een heldendaad als knecht verrichtten. Nee, mooier kon het niet. De euforie sloeg echter ineens om in een grafstemming toen de kranten gewag maakten van onjuiste whereabouts van Rasmussen. Hij zou een aantal weken in Mexico vertoefd hebben bij familie en de UCI-documentatie om dat te bevestigen zou hij, overigens niet tegen de regels, met de post in plaats van via digitale weg opgestuurd hebben. Nog weinig aan de hand op dat moment, totdat de Italiaanse ex-renner Davide Cassani (diezelfde die onlangs het wielermotortje ‘onthulde’) in een interview terloops opmerkte Rasmussen destijds in de Dolomieten tegengekomen te zijn. En toen was er een probleem.
