Pages Menu
Categories Menu

Posted by on sep 9, 2021

[The remix of] Everything Is A Remix

[The remix of] Everything Is A Remix

In de periode 2010-2012 maakte Kirby Ferguson de prachtige vierdelige serie Everything Is A Remix. In deze reeks video’s legde hij bloot hoezeer in de muziekwereld gebruikgemaakt wordt van kopieer- en samplingtechnieken en dat dit een genreoverstijgend verschijnsel is. Nu, bijna tien jaar later, zijn besloot Ferguson zijn reeks van een update te voorzien. De eerste video is onlangs verschenen en daarin is de actualisering al goed zichtbaar, met onder andere aandacht voor muzikale uitspattingen op TikTok. Onveranderd is de aantrekkelijke manier waarop Ferguson het onderwerp verbeeldt en het belang van cultureel hergebruik neerzet.

Read More

Posted by on dec 31, 2020

Muziek in 2020: mijn top-10

Muziek in 2020: mijn top-10

Over 2020 valt van alles te zeggen, maar dat het in muzikaal opzicht een topjaar was staat buiten kijf. In willekeurige volgorde mijn top-10 lijstje.

Psychotic Waltz – The God-Shaped Void
Nooit zo groot geworden als bands als Dream Theater, maar voor het progmetalgenre niet minder invloedrijk. The God-Shaped Void, 30 jaar na het baanbrekende debuut A Social Grace uitgebracht, klinkt even fris als ooit.


Arcing Wires – Prime
Een geweldig debuut, uitgebracht door het Australische Art As Catharsis, dat alle vervelende kantjes van zeurderige fusionrock omzijlt. Bij roept het geregeld de vergelijking op met het oeuvre van Lost Tribe. Fris, puntig, groovy.

Emma Ruth Rundle & Thou – May Our Chambers Be Full
Een op het eerste gezicht vreemde combinatie. Zangeres Emma Ruth Rundle, die af en toe verrassend veel klinkt als Alanis Morrissette, doet het met de heren van doomensemble Thou. Donker, angstaanjagend, maar even vaak warm en sfeervol.

Plini – Impulse Voices
Gitarist Plini Roessler-Holgate kende ik als een exponent van zenuwachtige mathrock (met dat eeuwige gitaargetokkel dat nooit echt lijkt los te komen) waardoor ik dit album bijna links liet liggen. Gelukkig gunde ik het een kans want het is een volwassen jazzrockalbum met ijzersterke composities en dito spel.

Panzerballett – Planet Z
Op de valreep in dit lijstje, want ik stuitte pas gisteren op dit baanbrekende kunststukje van het gezelschap rondom gitarist Jan Zerfeldt. Panzerballett is eenvoudigweg één van de meest bijzondere en grensverleggende bands die er bestaat. Uitermate complex, maar tegelijkertijd supergrappig, al vergaat het lachen je wanneer je de muziek teveel probeert te volgen. Absolute buitencategorie.

Pallbearer – Forgotten Days
Na het geweldige Heartless (2017) komen de heren van Pallbearer met een minstens zo goed album. Sfeervolle doom met hier en daar progelementen.

Anna von Hausswolff – All Thoughts Fly
Geef Anna een kerkorgel en ze gaat los. Op All Thoughts Fly verkent ze alle regionen van het instrument en zingt zelf voor de verandering niet. De dronecomposities passen perfect in het plaatje van het Southern Lord-label dat grossiert in zwaar, traag en experimenteel.

Imperial Triumphant – Alphaville
Bij ‘avant garde metal uit New York’ gaan je gedachten natuurlijk gelijk naar John Zorn’s Naked City. De link met die grootmeesters is bij Imperial Triumphant terecht, temeer daar drummer Kenny Grohowski een jonge telg in het netwerk rondom Zorn is. Supercomplex en loodzwaar, waarmee ook vergelijkingen met bands als Dillinger Escape Plan voor de hand liggen. En prachtig artwork ook.

Westerman – Your Hero Is Not Dead
Ook weer een debuut, ditmaal van de Britse zanger Will Westerman. Een wat vreemde eend in de bijt in mijn lijstje, want het album is een ode aan Talk Talk’s Mark Hollis, een band waarvan ik nauwelijks iets ken. Westerman schrijft echter prachtige en toegankelijke songs die ook zonder kennis van de connotatie met Hollis fier overeind blijven staan. En met een flinke greep uit alles wat goed was in de eighties scoor je vandaag de dag ook natuurlijk.

Sweven – The Eternal Resonance
Ook weer sprake van een debuut, ditmaal van het Zweedse Sweven, dat een combinatie van 70’s progrock en death- en blackmetal brengt, dat laatste overigens vooral door de gepijnigde vocalen. De songs zijn zonder uitzondering meeslepend en staan bol van het muzikale avontuur. En grooven kan Sweven ook. Prachtplaat.

Read More

Posted by on jan 27, 2020

Drum legend Sean Reinert passed away

Drum legend Sean Reinert passed away

Yesterday I learned about the unexpected passing of drum legend Sean Reinert (48). Strangely enough, I just now realize that he is only two years older than myself. Given my admiration for his great drumming, with which he independently brought progressive metal drumming (and with that the entire genre) to a never surpassed level, it always felt like he was much older.

His work on ‘Human’ (1991) by Death is still a pillar for death metal drumming, but on the debut of his own band Cynic, ‘Focus’ (1993), the real fusion of metal and jazz rock came about. The loose jazz feel that Reinert managed to incorporate in his metalgrooves is unique and well thought out. And it was also wonderful to see him play, so smooth and easy, but without sacrificing power and precision.

I saw them perform twice and met him at the time. At the first time in Atak, Enschede (December 9, 1993), where I ended up in the backstage area, he was pleasantly surprised by another metalhead who was also crazy about Zappa, Steve Morse, Allan Holdsworth and the Mahavishnu Orchestra. “He’s into jazz!” Reinert shouted to his fellow band members. They even considered playing a Mahavishnu medley. But what an experience it was to see and hear those guys playing there.

I still cherish the sheet music notation he wrote for me there on the spot from their song ‘Celestial Voyage’ and exercises by Gary Chester and David Garibaldi.

R.I.P., Sean.

Afbeelding: Wikimedia

Read More

Posted by on sep 11, 2017

Everything is a Remix, part 5

Everything is a Remix, part 5

Alweer de vijfde video in de prijzenwaardige reeks Everything is a Remix van maker Kirby Ferguson. In deze editie gaat hij in op het (her)gebruiken van materiaal dat valt onder de zogenaamde fair use-regeling. Als zodanig kennen we dit in Nederland niet, maar in Amerika betekent het dat je, zonder vooraf toestemming te hoeven vragen, rechtendragend materiaal mag (her)gebruiken. De regeling gaat op wanneer je bijvoorbeeld parodieën maakt.

In de video komt ook een aantal bronnen voorbij dat verband houdt met het onderwerp. Ze zijn ook hier te vinden. Al met al een waardevolle toevoeging aan een al mooie reeks video’s rond het onderwerp internetcultuur en auteursrechtwetgeving.

Read More

Posted by on aug 30, 2017

Het muzikale vastgoed van Pierre Henry dient beschermd te worden

Het muzikale vastgoed van Pierre Henry dient beschermd te worden

[et_pb_section bb_built=”1″][et_pb_row][et_pb_column type=”4_4″][et_pb_text _builder_version=”3.0.71″ background_layout=”light” text_orientation=”left” border_style=”solid”]

Componist Pierre Henry overleed op 5 juli dit jaar. Zijn leven stond vooral in het teken van musique concrète. Bij deze vorm van elektronische muziek vormen opnames van bestaande geluiden (bewerkt én onbewerkt) de klankbron waarmee de componist werkt. Samen met Pierre Schaeffer wordt Henry als pionier in het genre beschouwd. Hun bijzondere werk kwam ook geregeld voorbij in ons radioprogramma Edge. Het werk Symphonie Pour Un Homme Seul componeerde hij in 1950 en werkte daarbij samen met Schaeffer.

Maar de aanleiding om nu iets te schrijven over Henry is de volgende: het huis waarin hij woonde fungeerde ook als studio en concertzaal en was de bron van veel van de geluiden die hij opnam en waarmee hij componeerde. Een huis als instrument dus. Het voortbestaan ervan loopt echter gevaar. Daarom is een petitie gestart om het Franse ministerie van Cultuur aan te sporen het huis te beschermen.

Ik ondertekende hem met alle liefde. Jullie ook?

[/et_pb_text][et_pb_cta _builder_version=”3.0.71″ title=”Red het huis van Pierre Henry” button_text=”Ga naar de petitie” button_url=”https://secure.avaaz.org/fr/petition/Ministre_de_la_Culture_Francaise_Francoise_Nyssen_Anne_Hidalgo_Maire_Paris_Sauver_la_maison_de_Pierre_Henry/” url_new_window=”on” use_background_color=”on” background_image=”http://jeroendeboer.net/wp-content/uploads/2017/08/Pierre_Henry.jpg” parallax=”on” background_layout=”dark” border_style=”solid” custom_button=”on” button_letter_spacing=”0″ button_icon_placement=”right” button_letter_spacing_hover=”0″ body_text_color=”#f9f9f9″ button_text_color=”#f9f9f9″ button_bg_color=”#8300e9″ button_border_color=”#8300e9″ /][et_pb_text _builder_version=”3.0.71″ background_layout=”light” text_orientation=”left” border_style=”solid”]

 

Geïnteresseerd naar het werk van Pierre Henry? Dan is de documentaire The Art of Sounds een mooi startpunt:

Afbeelding: By jean-christophe windland – Own work, CC BY 3.0

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]

Read More

Posted by on apr 17, 2017

Allan Holdsworth is overleden. Samen met Frank Zappa bepaalde hij mijn muzieksmaak.

Allan Holdsworth is overleden. Samen met Frank Zappa bepaalde hij mijn muzieksmaak.

Gisterochtend kwam er ergens in mijn Facebooktijdlijn al een berichtje voorbij: gitarist Allan Holdsworth (1946) zou overleden zijn. Het ‘bewijs’ was een anonieme aanpassing van diens Wikipediapagina. Het werd eerst afgedaan als onzin, maar ’s avonds kwam dan toch de bevestiging via één van zijn dochters.

Allan Holdsworth? Ik denk dat 99% van de mensen in mijn directe omgeving nooit van hem gehoord heeft. Maar dat diezelfde 99% wel iets van hem hoorde, maar dan ‘via’ andere gitaristen. Iedereen kent de beroemde gitaarsolo uit Michael Jackson’s Beat It. Wat minder mensen weten dat die wordt gespeeld door Eddie van Halen. En nog minder mensen weten dat Eddie van Halen’s stijl voor een groot deel is gestoeld op het vroege werk van Holdsworth. Holdsworth was namelijk een klassieke musician’s musician. Iemand die door vakgenoten op een schild werd gehesen, maar zelf voor het grote publiek vrijwel volstrekt onbekend zou blijven.

Het was Eddie van Halen die ervoor zorgde dat Holdsworth het album Road Games (1983) kon opnemen voor Warner Brothers, onder andere gebruikmakend van studioapparatuur van Frank Zappa. Het was ook het eerste album met Zappadrummer Chad Wackerman (hij zou ook spelen met andere Zappa-slagwerkers Vinnie Colaiuta en Terry Bozzio).

Ik probeerde gisteren terug te halen waar ik zijn muziek leerde kennen, maar dat lukte niet echt. Slechts bij benadering kon ik een periode benoemen waarin dat gebeurd zou moeten zijn. Ik zat sowieso nog op de middelbare school en begon me te verdiepen in jazzrock en progressieve rock uit de jaren ’70: Frank Zappa, Mahavishnu Orchestra, Rush. Ik luisterde in die tijd ook al intensief naar rock en metal met een progressieve inslag, waarvan veel van de muzikanten vaak refereerden aan een zekere gitarist, Allan Holdsworth. Die combinatie van luisterinvloeden moet me ertoe gebracht hebben me te gaan verdiepen in zijn oeuvre.

Dit was in de vroege jaren ’90 en de zoektocht naar Holdsworth’s muziek kreeg een enorme boost dankzij het internet. Ik ging studeren en kwam via de universiteitsfaciliteiten al snel terecht in zogenaamde tapetradernetwerken: muziekliefhebbers die internationaal tapes met vaak onbekende- of liveopnames met elkaar uitwisselden. De muziek van Holdsworth, notoir kritisch op zijn eigen albums en met een grote afkeer van ongeauthoriseerde (live)opnames, werd daar door een aantal afficionado’s driftig met elkaar geruild. Het was alsof ik in een exclusieve schatkamer terecht was gekomen, alhoewel ik wist dat Holdsworth het zelf zou verafschuwen.

It’s obviously flattering when somebody likes something one is doing,”, aldus Holdsworth in een interview in 2003, waarin hij onder andere refereert aan gitaristen als John McLaughlin die hem lof toezwaaien. “But at the same time, I get embarrassed about it. It’s the `I’m not worthy syndrome.’ I’m a very tough critic of my guitar-playing. Sometimes I don’t even want to do it anymore.

Ik moet vele tientalles tapes hebben verzameld, waarvan de bronopnames nu vaak op Youtube terechtgekomen zijn. In mijn geheugen gegrifd staan erg gruizige opnames van Eddie van Halen sámen met Allan Holdsworth en weergaloze liveshows van de kortstondige supergroep Tempest. Die laatste met een eveneens briljante gitarist, Ollie Halsall.


Waarom ik ze verzamelde? Allereerst omdat ik geen genoeg van zijn muziek kon krijgen. Maar ook omdat ik moeite moest doen er toegang tot te krijgen. Zeker het oudere materiaal schopte het niet tot officiële uitgaven en ook live-opnames waren lange tijd uit den boze. Wat me aantrok aan zijn muziek was de volstrekte uniciteit. Ik ben geen gitarist, maar wat Holdsworth doet met zijn gitaar beweegt me. Zijn toon, zijn lyriek, zijn ritmiek, maar vooral zijn ongrijpbaarheid. Dat laatste is denk ik de reden dat hij nooit is ‘doorgebroken’ op de traditionele manier.

Aan erkenning van vakgenoten echter, zoals gezegd, geen gebrek.

Ook Frank Zappa sprak een aantal keer met bewondering over hem, maar de journalisten leken er maar weinig van te begrijpen, zoals in dit onderstaande audiofragment. De journalist werkt een lijstje af, “wat vind je van deze gitaristen?“, waarop Zappa zelf aangeeft Holdsworth te waarderen, maar de journalist lijkt het niet te (willen) horen:

Of in dit fragment uit een interview in Guitar Player, waarin hij wel wat ruimte krijgt over hem uit te wijden:

[interviewer] In numerous interviews, you’ve cited the same guitarists you mentioned in your essay as the players who really moved you – Johnny Guitar Watson, Elmore James, Guitar Slim, early B.B. King …

[Frank Zappa] Well, you’d have to include Wes Montgomery and Allan Holdsworth in there, too, I’m afraid.

[interviewer] Allan Holdsworth seems like a far cry from Guitar Slim.

[Frank Zappa] When I listen to music, I listen to what the substance is, not necessarily the style of it. I’ve heard bluegrass players that knock me out, too.

[interviewer] Do you think the types of music that touch you are still “a direct extension of a personality of the men who played them.”

[Frank Zappa] Well, I get the same sensation listening to Wes Montgomery. You hear Wes when you hear him play, and the same thing with Holdsworth. He puts his personality, something about him as a person, into playing, and I don’t detect “watch me show off now” – there is none of that syndrome. That’s the thing that is most obnoxious about current guitar, because when people are attempting to play the guitar in a competitive way, in order to do somebody else’s style but just do it faster, that’s great from an Olympic competition kind of a standpoint, but I don’t think it’s particularly musical. And since I like music, it would not necessarily excite me to hear someone playing something real fast, if it wasn’t unique to the individual.

In die begintijd maakte ik veel gebruik van een fansite die nu niet meer online is: “The Unofficial Allan Holdsworth Web Site” (dankzij de Wayback Machine van Archive.org nog wel te bekijken). Voornamelijk voor radio-opnames en gastbijdragen op albums van anderen was dit een belangrijke bron en startpunt voor het zoeken naar materiaal. Veel van de albums van derden vond ik via de Openbare Bibliotheek Groningen in de collectie van de Centrale Discotheek Rotterdam.

En dan is er zijn solo-oeuvre. In de periode 1976-2017 bracht hij, inclusief live-albums, om en nabij de 16 platen uit. Vorig jaar kwam daar een aantal remixes en niet eerder uitgebrachte nummers bij via een crowdfundingcampagne: Tales from the Vault. En enkele weken geleden verscheen een geremastered overzicht van zijn oeuvre: The Man Who Changed Guitar Forever.

Dankzij Youtube is het nu goed mogelijk uit die solocarrière mooie professionale opnames te vinden. Zoals bijvoorbeeld een Japanse show uit 1984 met veel materiaal van Road Games en I.O.U., een trio-opname uit 1986 voor de Duitse televisie, of een liveregistratie van een show op een Koreaans jazzfestival.

Nieuw materiaal zal er waarschijnlijk niet meer verschijnen. Holdsworth werkte naar verluidt aan nieuw soloalbum, maar gezien zijn grote zelfkritiek zal denk ik niemand het in zijn hoofd halen dat ooit uit te brengen. Liefhebbers zullen het daarom moeten doen met dat wat er is.

Wat ze wel kunnen doen is bijdragen aan de kosten van zijn uitvaart. Daarvoor is een crowdfundingcampagne gestart. Die loopt gelukkig erg goed, maar het is triest dat een muzikant die zoveel invloed heeft gehad daar zo weinig financieel van heeft kunnen profiteren.

Read More

Pin It on Pinterest