Bibliotheekwerk in transitie – 10. Van… zwijgen Naar… spreken
Het is niet raar dat ik tegen deze transitiepost het meest aanhik. Het is namelijk degene met de meest emotionele lading. De vraag is waar je de grens legt bij het bespreekbaar maken van gesignaleerde problemen als je ze ook van zeer dichtbij meemaakt. Ik merk dat ik nu ook al gelijk vlucht in algemeenheden, want de (overigens misplaatste) conclusie doelbewust het eigen nest te bevuilen is exact de grens die velen (waaronder ikzelf) niet willen overschrijden.
Geregeld krijg ik opmerkingen van collega’s in de trant van: “Goed dat je daarover geblogd hebt, ik zou het niet kunnen.” Dat is natuurlijk prima, ik vind het namelijk leuk om te doen, dat bloggen. En als ik me daarmee onderscheid van anderen doe ik voor mijn gevoel iets dat positief voor mezelf is. Ik tracht namelijk zoveel mogelijk te proberen beargumenteerd een punt te maken en een discussie op gang te brengen waar ik denk dat dat nodig is.
Veel zorgelijker vind ik echter opmerkingen in de trant van “Goed dat je daarover geblogd hebt, ik zou het niet durven.” Daaruit zou je de conclusie kunnen trekken dat men gewaarschuwd is zich vooral niet uit te spreken over bepaalde onderwerpen. Ikzelf ben nooit in die situatie geweest, misschien ook door bij twijfel over een te schrijven blogpost of te ondernemen actie eerst eens te polsen hoe collega’s daar tegenover zouden staan.
Bij het lanceren van de petitie die vooraf ging aan het starten met Open Bibliotheken ben ik eerst bij mijn voormalige directeur binnen gelopen. Hij had geen enkel probleem met mijn (en Edwin Mijnsbergen’s voornemen), waardoor ik me gesterkt voelde ermee aan de slag te gaan, niet gehinderd door mogelijke zorgen. Ergens heb ik echter het gevoel dat sommige collega’s die zich heus wel zouden willen uitspreken zich laten hinderen door zelfgetrokken conclusies dat het mogelijk problemen zou opleveren. Ikzelf heb dat in ieder geval nog nóóit meegemaakt. Het voorbeeld vooraf te checken zoals bij Open Bibliotheken is een grote uitzondering.
Ik ben ervan overtuigd dat alles staat of valt met drie factoren:
1. je schrijft zoveel mogelijk genuanceerd en beargumenteerd;
2. je laat, door regelmatig te schrijven, zien dat je het meent;
3. je laat ook zien of horen wanneer je positieve en leuke kanten signaleert
Ik hoop daarom van harte dat er naast Edwin, Joost, Fabiola, Jeanine, Ton (en vast nog een aantal anderen, maar het is en blijft een ontluisterend kort lijstje) meer collega’s zijn die zich gaan uitspreken over het vak. Niet door slechts te bashen of te zuurpruimen, maar door eerlijk zorg te uiten, aan te geven wat beter kan of door gewoonweg uit te lichten wat er al goed gaat en een (extra) schijnwerper verdient. Sterker nog: de transitie van het bibliotheekwerk heeft (nieuwe) inzichten en daarmee een verse lading bibliobloggers nodig.
Wat eervol om in je lijstje te staan Jeroen! Ik ben het helemaal met je eens dat meer mensen zich zouden moeten uitspreken over het vak. Waarom dat niet gebeurt weet ik niet, ik vermoed dat het een mengsel is van bescheidenheid, luiheid en een gebrek aan een gefundeerde mening of onverschilligheid. Er heeft nog nooit iemand tegen me gezegd dat ze niet zouden durven schrijven wat ik schrijf. Wel dat ze het niet zouden kunnen. Maar misschien durven ze het niet te zeggen tegen me, dat kan ook 😉