Muziek waarvan ik ontzettend ongemakkelijk word
Enkele weken geleden zei ik tegen Catrien dat ik geïrriteerd werd van tweekwartsmaten in popmuziek. Een onzinnige opmerking eigenlijk, want er zijn talloze voorbeelden waarbij ik tweekwartsmaten juist heel erg waardeer.
Aanleiding was echter Driver’s Seat, een song die me tergt, maar waarvan ik moeilijk kan aangeven waarom dat zo is. Ik bedoel: er is meer muziek die futloos is en nergens heen lijkt te gaan. Het is ook geen kwestie van goede of slechte muziek, waarvan ik veel van het laatste zo veel mogelijk ontwijk, maar die, als ik er niet aan ontkom, ik maar voor lief neem.
Nee, een nummer als Driver’s Seat maakt me écht ongemakkelijk. Ik gruw ervan. Die ballon gaat ook op voor de andere nummers hieronder. Van de keelsniktruc van de dame van de Cranberries tot de pathetische jongerenkerkkoorhymnes van Kensington. Van Ram Jam’s Black Betty dat nérgens heen gaat tot de formulepastiche van nepindiaan The Rasmus.
Zo, nu weer verder 🙂