Dream Theater zoekt een drummer
Dream Theater's Mike Portnoy gaat wat anders doen en dat voelt een beetje raar
Normaal gesproken heb ik helemaal geen oog voor Twitter’s trending topics. Het was dan ook puur toeval dat ik gisteren zag dat zowel ‘portnoy‘ als ‘Dream Theater‘ in dt lijstje een hoge positie innamen. Dat kon weinig anders betekenen dan dat er iets vervelends was voorgevallen, zei mijn voorgevoel. En inderdaad, drummer Mike Portnoy verlaat na meer dan twee decennia de band die hij mede oprichtte.
Enkele posts geleden besteedde ik aandacht aan hun album Images and Words, een plaat die ik destijds grijsdraaide. De laatste paar dagen heb ik deze na zo’n vijftien jaar herontdekt. Op een gegeven moment had ik het wel even gehad met het klinische geluid van de plaat. Daarnaast begon de stijl van Portnoy me wat te irriteren. In technisch opzicht is hij een gigant en uiterst virtuoos. Zijn spel is echter gespeend van elke dynamiek. Iedere klap dient gehoord te worden en het liefst zo hard mogelijk. Omdat ik destijds ook kennismaakte met het spel van jazzdrummers als Art Blakey en Elvin Jones, Of bijvoorbeeld geweldige rockdrummers als Gavin Harisson (Porcupine Tree), Virgil Donati en niet te vergeten allround geweldenaren als Steve Gadd en Jeff Porcaro, liet ik Portnoy even links liggen. Alhoewel dat ook weer niet helemáál waar is. Het album Awake heb ik ook zeer bewust beluisterd (en vond het erg goed). En het minialbum A Change Of Seasons kwam uit op m’n verjaardag wat die dag wat extra jeu gaf.
Maar vanaf ’95 kwamen Portnoy en z’n band nog slechts sporadisch voorbij. En wanneer dat wel gebeurde bracht het me eenvoudigweg niet meer in vervoering. Een klassiek geval van overdaad schaadt. Dankzij het gemak van Spotify besloot ik afgelopen weekend de plaat weer eens te beluisteren (ondanks het feit dat ie ook gewoon in m’n cdkast staat). En ik werd aangenaam verrast en draai het album sindsdien elke dag wel een keer. Ik vindt Portnoy’s spel nog steeds erg knap, maar niet meer dan dat. De nummers vind ik echter geweldig en maken hernieuwd veel indruk. Wat dat betreft is het samenvallen van deze herontdekking met het vertrek van Portnoy wel een vreemde gewaarwording. Aan de ene kant ben ik blij dat ik met veel plezier naar de plaat luister, maar Portnoy’s afscheid voelt ook wat vervelend. Want laten ik wel wezen: het is toch een groot deel jeugdsentiment. En daarnaast weet ik misschien zelf wel te goed hoe het is afscheid van een band te nemen.
Add to: Facebook | Digg | Del.icio.us | Stumbleupon | Reddit | Blinklist | Twitter | Technorati | Yahoo Buzz | Newsvine
