Gisteren hoorde ik dat drumlegende Sean Reinert (48) is overleden. Vreemd genoeg besef ik me nu pas dat hij maar twee jaar ouder is dan ikzelf. Gezien mijn bewondering voor zijn geweldige drumwerk, waarmee hij eigenstandig het progressieve metaldrummen (en daarmee eigenlijk ook het gehele genre) naar een eenzaam hoog niveau bracht, voelde het altijd alsof hij veel ouder was.
Zijn werk op ‘Human’ (1991) van Death is nog steeds een peiler voor deathmetalslagwerk, maar op het debuut van zijn eigen band Cynic, ‘Focus’ (1993) kwam de échte versmelting van metal en jazzrock pas tot stand. De losse jazzfeel die Reinert in zijn grooves wist te verwerken is uniek én doordacht. En ook prachtig om hem te zien spelen, zo soepel en gemakkelijk, maar zonder aan kracht en precisie hoeven in te boeten.
Ik heb ze destijds tweemaal zien optreden én ontmoet. Bij de eerste keer in Atak, Enschede (9 december 1993), waar ik via via in de kleedmaker terechtkwam, waren ze aangenaam verrast door een andere metalhead die óók gek was van Zappa, Steve Morse, Allan Holdsworth en het Mahavishnu Orchestra. “He’s into jazz!”, riep Reinert richting zijn medebandleden. Ze overwogen zelfs nog een Mahavishnu-medley te spelen, maar dat ging ze uiteindelijk toch iets te ver. Maar wat een ervaring was het om die gasten daar te zien en te horen spelen.
Ik koester nog steeds de bladmuzieknotatie die hij daar ter plaatse voor me uitschreef van hun nummer ‘Celestial Voyage’ en oefeningen van Gary Chaffee.
Godverdorie, Johan Stapel, we gaan je missen. K*tziekte. Niet alleen als uiterst aimabele en deskundige collega, maar ook omdat ik dankzij hem de laatste jaren het genoegen had op Facebook deel uit te maken van de besloten groep De Luisterclub, een initiatief van Johan.
Als muziekliefhebber pur sang bracht hij daar een groep mensen bij elkaar die ervaringen delen over muziek en dat op de breedste manier mogelijk. Het valt op dat de deelnemers opvallend vaak persoonlijke ervaringen delen, waarbij muziek een immer aanwezige component is. Een bijzondere groep, waarvan de meesten elkaar nog nooit persoonlijk ontmoetten, maar elkaar toch lijken te kennen. Johan was daarvan de aanstichter en vaak degene die ons met prikkelende stellingen uit de tent wist te lokken. In die groep liet hij enige tijd geleden ook weten dat hij ziek was. Dat kon daar.
Het viel me al op dat hij daar de laatste tijd wat minder aanwezig was. Nu is duidelijk wat daarvoor de reden was. Johan was zoals gezegd een fijne bibliotheekcollega van mij en we hebben samen wat mooie dingen georganiseerd (onder andere de Innovatiedoedag in 2012, samen met Adeline van den Berg en Rob Coers).
Hij gaf me vanuit Bibliotheek.nl onder andere de opdracht om te onderzoeken hoe bladmuziek uit het publieke domein, zoals bijvoorbeeld de befaamde Petrucci-bladmuziekbibliotheek, voor alle Nederlandse bibliotheekgebruikers beschikbaar kon komen. Dat is geïmplementeerd. In 2014 maakte wederom Johan en Adeline het mogelijk dat ik samen met Ake Nygren een presentatie kon geven over connected learning op het Nationale Bibliotheekcongres. Mooie momenten en tekenend voor Johan (en Adeline) die anderen het podium boden zonder zelf op de voorgrond hoeven te staan.
Als Johan zelf publiekelijk aan het woord was, en dat gebeurde geregeld, sprak hij vaak in metaforen. Klassiek is zijn kerstboom met kluit, aan de hand waarvan hij bibliotheekcollega’s illustreerde wat de kracht van linked (open) data voor bibliotheken kon betekenen. Op die manier wist hij een technisch complex fenomeen begrijpelijk te maken. Als muziekliefhebber gebruikte hij vaak muziekvoorbeelden van hoe het zou kunnen werken.
Hij hield van zijn werk, dat was overduidelijk.
Johan en Edwin tijdens de #bierblio bij Brouwerij De Molen.
We troffen elkaar dus geregeld, ondanks dat we geografisch ver van elkaar verwijderd waren (hij in Den Haag, ik in Leeuwarden), maar er was een klik. Waarschijnlijk ook omdat we uit dezelfde streek afkomstig waren (Drenthe/Groningen) en we (daardoor?) beide een zwak hadden voor Daniël Lohues. Ook dronken we, onder de noemer #bierblio, in de periode 2010-2014 samen met medevakidioten op gezette tijden goed bier om over ons vak te bomen. Geheugenswaardige momenten bij onder Brouwerij De Molen en mooie biercafés in het land, vrijwel altijd in gezelschap van Edwin Mijnsbergen, Joost Geraets, Alinda Mastenbroek, Frank Huysmans, Enno Meijers en Lukas Koster, vaak aangevuld met (toevallige) voorbijgangers als David Janssen, Michel Wesseling en Jacques Malschaert.
Ik zal hem gaan missen. Veel sterkte collega’s, vrienden en familie van deze fijne man.
Uit een in memoriam op Facebook van Peter Nugteren:
“Als enorme muziekliefhebber stelde Johan in de laatste maanden van zijn leven een Spotifyplaylist samen van zijn favoriete liedjes. Een prachtig monument. We zullen er van blijven genieten.”
Logisch natuurlijk dat het ook met boekomslagen gebeurt. Ik kende het initiatief Sleeveface al, maar Corpus Libris verzamelt hetzelfde: liefhebbers (van in dit geval een boek) die een foto maken waarin ze zelf onderdeel worden van de omslag. Het initiatief werd overigens al in 2008 genomen, maar plaatst nieuwe updates nu op een Tumblr– in plaats van op de oorspronkelijke Blogspotsite.
So I’d like to share with you a story about a self-study, self-empowering computer science course that I built, together with my brilliant colleague Noam Nisan. As you can see from the pictures, both Noam and I had an early fascination with first principles, and over the years, as our knowledge of science and technology became more sophisticated, this early awe with the basics has only intensified. So it’s not surprising that, about 12 years ago, when Noam and I were already computer science professors, we were equally frustrated by the same phenomenon. As computers became increasingly more complex, our students were losing the forest for the trees, and indeed, it is impossible to connect with the soul of the machine if you interact with a black box P.C. or a Mac which is shrouded by numerous layers of closed, proprietary software. So Noam and I had this insight that if we want our students to understand how computers work, and understand it in the marrow of their bones, then perhaps the best way to go about it is to have them build a complete, working,general-purpose, useful computer, hardware and software, from the ground up, from first principles.”
Ik luister altijd met erg veel plezier naar het inventieve en op een bepaalde manier erg lichtvoetige drumwerk van Vlaming Dirk Verbeuren. De bekendste band waarin hij speelt in Soilwork, maar zijn werk met het Franse Scarve bekoort mij het meest.
Gisteren bezocht ik eindelijk bierbrouwerij Maallust in het Drentse Veenhuizen. Ik had er via via al erg goede verhalen over gehoord en het Blondbier reeds geproefd, maar dat de ambiance zo mooi en bijzonder zou zijn had ik niet verwacht. Niet dat ik Veenhuizen niet kende, want ik werkte er een tijdje bij theatergezelschap PeerGrouP, maar dat is al weer wat jaren geleden en destijds stond de revitalisering van het bijzondere dorp nog aan het begin.
Het complex van Maallust bestaat in haar huidige geweldige staat nog maar kort. De weg daar naartoe staat hier gedetailleerd beschreven. Maar goed, ambiance is niet alles natuurlijk, het bier moet nog ergens naar smaken. En dat doet het. Ik was vooral erg te spreken over het bockbier Veldwachter, maar absolute kroon op het aanbod is de quadrupel 1818. Dat we de laatste twee flesjes daarvan (want in beperkte oplage gebrouwen) konden nuttigen was een ware traktatie. Ik kan niet wachten in het voorjaar terug te keren, dan onder de noemer van de vierde #bierblio.
Adviseur digitaal burgerschap bij de Koninklijke Bibliotheek en projectleider digitaal burgerschap bij Firda. Lid van Platform digitaal burgerschap Friesland. Mede-auteur van het AI Kookboek.
Werkte bij Fers o.a. aan Open Bibliotheek Badges, Data Detox Kit, The Glass Room expo, What The Future Wants en FryskLab. Op Eén Na Beste Bibliothecaris van Nederland 2015.
Amateurwielrenner, drummer en muziekfanaat. TEDx-spreker.
