Giro di KiKa 2021: klimmen in de Dolomieten voor kankeronderzoek

Na mijn deelname aan Giro di KiKa in 2018 nam ik mezelf voor om dat zeker nóg een keer te doen. De enige voorwaarde voor mezelf was dat er sprake moest zijn van een nieuwe route. Niet omdat Toscane niet mooi was (integendeel!), maar vooral om in een nieuwe omgeving op de pedalen te kunnen staan. Het bericht dat dit prachtevenement in 2020 in de Dolomieten zou plaatsvinden was daarom dé uitnodiging om weer deel te nemen.

Vanwege corona werd het weliswaar uitgesteld, maar afgelopen week vertoefde ik daadwerkelijk in Italië. Na precies een jaar systematisch trainen met de Zweedse coach Joachim Cronquist (TOT Endurance) was ik daar ook wel aan toe. In die zin was mijn deelname aan het evenement ook een test om te kijken wat het effect van een persoonlijk en datagedreven trainingsprogramma zou zijn. Zou ik beter kunnen fietsen dan ooit tevoren?

Evenals in 2018 trok ik op met Dennis de Vries en Mark Putters, twee fietsvrienden uit Noord Holland. Wij vinden elkaar in hard fietsen, veel lol hebben en ultiem kunnen nerden over wattages, bergverzetten en stijgingspercentages.

De eerste vier etappes vonden plaats rondom de start- en finishlocatie Bellamonte. Van daaruit werd onder andere de befaamde Sella Ronda gefietst, een prachtige route over vier bergen: Passo Pordoi, Passo Campolongo, Passo Sella en Passo Gardena. Wielrennen in een omgeving met zoveel natuurgeweld dat het een werelderfgoedstatus heeft, wie wil dat nou niet? Ook de andere drie dagen stonden bol van het klimwerk, met onder andere de uitdagende eerste-categorieklimmem Passo Fedaia en Passo Manghen.

Na een reisdag naar het alpendorp Bormio volgde de slotetappe en zwaarste rit: de Giro di KiKa Epico (150 kilometer en 4400 hoogtemeters). Deze ultieme wieleruitdaging voerde over de beroemde Passo del Mortirolo, Passo Gavia en als uitsmijter de Stelviopas. Voor mij allemaal nieuwe bergen, maar een zeer aangename kennismaking, want ze bedwingen ging uitstekend. De laatste afdaling vanaf de koude top van de Stelvio naar de warme finishlocatie was daarmee een heerlijk moment.

En fietste ik beter dan ooit tevoren? Ik durf te zeggen van wel. Na een eerste wat mindere etappe (ik moest denk ik wennen aan de hoogte) ging het elke dag beter. Ik trapte de wattages die ik graag wilde trappen, zonder tegen een muur aan te lopen. In die wetenschap had ik er ook plezier in om er aan het eind van langere klimmen nog een schepje bovenop te doen.

Evenals vorige jaren werden ook nu weer prachtige dagfilms gemaakt, waarin de reden waarom we fietsen voor kankeronderzoek uitmuntend wordt gecombineerd met beelden van de dag.

Uiteindelijk werd er door alle deelnemers een prachtbedrag van ruim een miljoen euro bij elkaar gefietst. Deze opbrengst gaat geheel naar Stichting KiKa. Voor iedereen die het mogelijk maakte dat ook ik daaraan een bijdrage kon leveren: heel erg bedankt!

Nu maar eens bedenken wat de volgende uitdaging gaat zijn.