Wat de lobby al bereikte: ik koop geen muziek meer
Onderweg naar #bierblio overviel het me ineens. Ik had de avond ervoor tweets gevolgd inzake de bespreking van SOPA in het Amerikaanse Congres. Ik was ontsteld over de bewuste onwetendheid van politici over de schadelijke gevolgen van SOPA voor de werking van het internet en daarmee het onderwijs, privacy en vrijheid van meningsuiting. En waarvoor? Om een in- en in conservatieve sector als de entertainmentindustrie van wapens te voorzien haar eigen tekortkomingen en onwil te beschermen. Overigens, ook het feit dat Nederland dankzij de PVV verder mag gaan met de geheime onderhandelingen inzake ACTA, zo’n andere megalomane manier om de entertainmentbusiness te ‘beschermen’ mag niet onvermeld blijven.
Jarenlang heb ik geld gespendeerd aan de aanschaf van muziek (bovenstaande foto is slechts een klein deel van m’n collectie). Iedereen weet dat we al die jaren ook veel te veel betaald hebben, maar dat zij zo, we waren er zelf bij. En andere manieren om aan muziek te komen waren er ook niet. Soit. De tijden zijn echter veranderd. Muziek aanschaffen kan ook via door muzikanten zelf onderhouden diensten als Soundcloud en Bandcamp. Gebruiksvriendelijk en met prijzen die rechtstreeks terugvloeien naar de maker. Wat me overviel was dat het jarenlang spekken van de kas van platen- en filmbazen ze nu in staat stelt politici doelwit te maken van eindeloze lobby-impulsen. En uiteindelijk treffen ze daarmee ons. We hebben met andere woorden betaald voor een vuile en schimmige tactiek die nu waarschijnlijk leidt tot een gemankeerd internet met niet te overziene schadelijke gevolgen.
En ik was er ineens uit: ik koop géén muziek meer die niet rechtstreeks afkomstig is van de maker. Er gaat geen cent meer richting de industrie. En dat geldt zowel voor eigen aanschaf als cadeau’s voor anderen. Dat is echter een keuze die betrekking heeft op mij als privépersoon. Iets anders is het als het gaat om de aanschaf van muziek voor mijn bibliotheek. Vele duizenden euro’s gaan daar jaarlijks aan op. En elke keer als ik besluit iets aan te kopen zal ik daarmee herinnerd worden aan iets wat ik eigenlijk niet meer wil: (ook nog eens publiek!) geld betalen aan een sector die al haar kracht inzet om vooral niet te hoeven innoveren en daarmee de grondrechten van burgers aantast. Ze worden bedankt.
