Het praten als een piraat voorbij
Vanmorgen, bij het aanschaffen van nieuw materiaal voor de muziekbibliotheek, draaide m’n maag weer om bij de eindeloze reeks reissues van, in dit geval, Queen. Altijd handig immers, zo’n publiciteitsmoment over het lijk van een overleden zanger. Overigens niets ten nadele van de band, want die vind ik geweldig. En eigenlijk ook niet om het schaamteloze kapitalisme van de muziekbizz. Dat moeten ze namelijk helemaal zelf weten. En artiesten hebben tot slot zelf de keus al dan niet met ze in zee te gaan. Nee, waar ik onpasselijk van werd was het besef dat we de komende twintig jaar nog doodgegooid blijven worden met eindeloze reissues, remasters en anderszins opgepimpt materiaal dat eigenlijk aan het publiek zou gaan toebehoren. Dat is namelijk waar het auteursrecht van oudsher voor bedoeld is: het na een redelijke periode beschikbaar stellen van creatieve werken, zodat deze kunnen fungeren als inspiratie voor nieuwe generaties liefhebbers en makers. Of zoals Dirk Poot het beschrijft:
The Copyright Act of 1709 is generally seen as the basis for most of the copyright laws in effect today. Named after Anne, Queen of Great Britain, the Statute of Anne was the first copyright act to recognize that works of literature, science and art owe as much to their creators as they owe to the society that gave rise to those creations.
How many musicians would be able to write stunning music if they hadn’t been exposed to music their entire lives? Not many writers would be able to produce a decent novel if they had not been able to learn and read books for themselves. And what would be the value of educational books if the authors wouldn’t be able to cite scientific papers? If science and art would be allowed to be perpetually monopolized by a handful of publishers, it would be next to impossible to educate and inspire the next generations.”
In een reactie op Poot’s blogpost werpt Mike Masnick de gedachte op het copyrightcontract op te zeggen. Er is volgens hem namelijk sprake van een eenzijdige aanpassing van een aflopende overeenkomst en in vergelijkbare constructies is de consument dan gemachtigd deze te beeindigen. Nu is het normaal gesproken zo dat een overheid namens ons het woord voert, maar van een eerlijk proces kan je na een schaamteloze lobby niet meer spreken. Uit de talloze reacties op het EU-besluit valt dat eenvoudig op te maken: slechts obsolete en niet meer praktiserende artiesten en hun managers en platenmaatschappijen schieten er iets mee op. Daarop past maar één antwoord: geen woorden, maar daden. En een dag als vandaag, Talk Like A Pirate Day, is daarvoor een uitstekend startpunt. Het enige antwoord is burgerlijke ongehoorzaamheid jegens een industrie die er alles aan doet een groot goed als het publieke domein zijn nek om te draaien. En dat zou bij uitstek iets zijn waarvoor in het bijzonder bibliotheken zich hard moeten maken. Laat maar zien waarvoor wij staan: vrije informatie voor iedereen. En dat we daarvoor lef tonen. Doodzonde dat dat mist in dit pleidooi.
