Een businessmodel dat hakkenbar heet
Over het bedenken en uitproberen van nieuwe businessmodellen voor culturele content (film, muziek, literatuur etc.) wordt de laatste tijd veel gezegd en geschreven. Het internet zorgt voor een democratiseringsslag voor de makers, die niet meer afhankelijk zijn van uitgevers, distributiemaatschappijen en duurbetaalde PR-machines. In The Cobbler: A New Career Model for Artists and Entertainers beschrijft filmmaakster Laure Parsons in dit kader de analogie met de schoenmaker op de hoek. De beheersing van een ambacht en de zekerheid van een redelijk betrouwbare en stabiele groep afnemers kan ervoor zorgen dat een basisinkomen in het verschiet ligt. Deze benadering staat haaks op de risicovolle afhankelijkheid van bijvoorbeeld een platenmaatschappij. In dat klassieke geval wordt de markt overspoeld met producten in de hoop dat er een knaller tussenzit. Niet relevante (lees: niet verkopende) acts worden afgedankt en staan met lege handen. Dat kan dus anders, aldus Parsons:
For the first time, it is possible for a filmmaker to make a film on a very small budget, use promotion and distribution methods that are low-cost or free, and find enough revenue to break even and possibly to support themselves in a basic fashion. It means you probably won’t become a millionaire, but in return your chances of being able to support yourself through your work go up, and they go up more the better your work is. […] Not everyone who can shine shoes is cut out to own their own shoe repair business, and not all artists are cut out to manage a small business in media creation. But for the first time, artists have a real choice about distribution, and for some of them, being a cobbler will have a lot more appeal than being a gambler.”
In Artists learn to cobble together successful careers doet rechtenprofessor Peter Friedman een treffend voorbeeld uit de doeken van zijn zus, schrijfster Amy Friedman. Zij besloot het copyright van een aantal boeken dat ze schreef voor uitgever Universal Press Syndicate af te kopen. Met het materiaal werd namelijk niets gedaan. Eenmaal in haar bezit bewerkte ze de verhalen tot drie luisterboekcompilaties en gaf ze zelf uit. En met succes: de eerste ervan staat op positie veertien van bestverkopende luisterboeken bij Amazon. De derde was goed voor een Audie Award (de Oscar voor luisterboeken). Wanneer ze niets had ondernomen hadden de verhalen nu nog in de kluis van haar uitgever gelegen. Hoe ironisch.
Add to: Facebook | Digg | Del.icio.us | Stumbleupon | Reddit | Blinklist | Twitter | Technorati | Yahoo Buzz | Newsvine
Thank you for the notice. I miss the Netherlands. — Peter
You’re welcome!