Greb maakt muziek voor normale mensen
Onder drummers informeren naar hun favoriete slagwerkers resulteert zonder twijfel tot het spreekwoordelijke Duracellkonijneffect. Vragen naar het favoriete album waarbij de slagwerker van dienst ook bandleider of zelfs verantwoordelijk is voor alle muziek zal echter tot weinig resultaat leiden. Het komt eenvoudigweg niet vaak voor dat een drummer onder eigen naam platen uitbrengt. En als het al gebeurt zijn het vaak releases die voor niet-drummers weinig interessant zijn. De bekendste voorbeelden van hoe het wél kan vind je in de jazz: Art Blakey’s Jazz Messengers bijvoorbeeld. Of Tony Williams’ Lifetime en de reeks soloplaten van Elvin Jones voor Blue Note. Maar dat is allemaal materiaal van op z’n laatst de jaren ’70 van de vorige eeuw. En jazz dus, waarmee het al dan niet terecht voorbehouden is aan een geselecteerd publiek. Daarin is wat mij betreft met de solo-uitgaven van Benny Greb verandering gekomen. Zelf zegt hij ook het liefst “music for normal people” te maken. Zijn eerste plaat, Grebfruit, staat vol van de inventieve grooves, maar is des te bijzonderder omdat álle melodielijnen door Greb vocaal worden voortgebracht. Over het proces wijdt hij uit op Youtube. Behalve drums en stem dus vrijwel geen andere instrumenten. Met deze oplossing bood Greb het hoofd aan het missen van een brassensemble, zijn favoriete melodie-instrumentatie. Dat gemis is achterwege gebleven bij zijn meest recente album, Brass Band. Hierop heeft hij een volledig ensemble tot zijn beschikking wat hij geheel naar zijn hand kan zetten. En natuurlijk wederom heerlijke grooves en drummersubtiliteiten om je vingers bij af te likken. Bij Greb staat dat laatste element echter nooit op de voorgrond. Hij is evenveel drummer als componist. Van heel leuke muziek!
Van zijn aanwezige muziek (waaronder voornoemde soloalbums) heb ik een Spotifyplaylist gemaakt: GrebSpot.
Add to: Facebook | Digg | Del.icio.us | Stumbleupon | Reddit | Blinklist | Twitter | Technorati | Yahoo Buzz | Newsvine
