Wielerblog: over 8 Sec., De Tour van ’89
8 Sec., De Tour van ’89
Herman Chevrolet
De Arbeiderspers, 1992, 327 pagina’s
De Tour de France van 1989 is het verhaal van Greg LeMond en Laurent Fignon. Of vooral hoe Fignon in de afsluitende tijdrit naar de Champs Elyssées een zekere Tourwinst vergooide. Het is echter meer dan dat. Herman Chevrolet toont in 8 Sec., De Tour van ’89 aan dat het ook de Tour van technologische vernieuwing was en tegelijkertijd de laatste van wat we nu het eerlijke wielrennen zouden noemen.
Het was in de zomer van 1985 dat Greg LeMond het aan de stok had met een andere Fransman en tevens ploeggenoot: Bernard Hinault. Dat de twee elkaars bloed wel konden drinken is een understatement. De eigenwijze LeMond, groot liefhebber van roomijs en hamburgers, en de arrogante Hinault, die de Tour al vier keer op zijn naam had geschreven, deelden het kopmanschap van hun ploeg La Vie Claire. Na een valpartij van Hinault en een zware bergrit een dag later ontpopte zich een scenario waarbij La Vie Claire-geldschieter Bernard Tapie een bepalende rol zou spelen. Hinault kwam op de flanken van de Col de Tourmalet en later de Aspin in de problemen. LeMond bevond zich op dat moment in een kopgroep met daarin ook de nummer twee van het algemeen klassement, Stephen Roche. Wanneer LeMond het ploegbelang had gediend zou hij zijn benen hebben stilgehouden, maar het geel lonkte ook voor hem. Er zat voor Tapie, die zijn relatie met volksheld Hinault niet op het spel wilde zetten, maar één ding op: LeMond opzadelen met een leugentje voor eigen bestwil. Hard doorrijden had geen zin vertrouwde hij LeMond toe. Hinault zat immers vlak achter ze. Het bleek een self fulling prophecy, maar feit was dat LeMond zijn ploeggenoot volkomen aan flarden had kunnen fietsen en samen met Roche had kunnen uitmaken wie de Tour zou winnen.
In de aanloop naar de Tour van 1986 verklaarde Hinault meermaals dat hij LeMond in staat achtte die editie op zijn naam te kunnen schrijven. En hieraan zou hij vanzelfsprekend zijn bijdrage leveren. Maar ook nu zou hij zich echter wederom opwerpen als de absolute kopman van La Vie Claire. LeMond en Hinault probeerden elkaar het leven zo zuur mogelijk te maken, resulterend in een keiharde strijd. Bernard Tapie moest alle zeilen bijzetten de eenheid in de ploeg te bewaren, in ieder geval naar buiten toe. Lemond en Hinault, hand in hand finishend op l’Alpe d’Huez. Het bleek volkomen geënsceneerd:
Ooh wat is dit mooi! Wat kan sport mooi zijn! Ooooh! Wat is dit schitterend! Wat is dit fantastisch om te zien! Ooooh! Wat een grootheid! Wat is dit fantastisch!”
Een jubelende Mart Smeets gleed bijna van zijn stoel bij het zien van zoveel kameraadschap en had daarmee de reactie die Tapie gewenst had: LeMond won de Tour bij de gratie van Hinault en dat alles onder de bezielende leiding van de geldschieter zelf.
LeMond’s loopbaan zou daarna een dramatische wending nemen nadat een onfortuinlijk jachtongeluk hem moeite gaf zijn oude niveau te hervinden. Na een kortstondige periode bij PDM vond hij onderdak bij het relatief onbekende Belgische ADR, waar hij onder de hoede kwam van José de Cauwer. En Laurent Fignon? Die was na zijn Touroverwinningen in 1983 en 1984 ernstig aan het sukkelen geraakt: blessures en langdurige herstelperiodes maakten dat niemand hem meer serieus nam. Een topper zou het nooit meer worden. Jean Francois Bernard was de nieuwe Franse held. Het probleem van Fignon was echter puur van fysieke aard. Tussen zijn oren zat het wel goed en de Tour van ’89 zou zijn glorieuze comeback worden.
Chevrolet beschrijft die Tour vervolgens in een kleine honderd pagina’s etappe voor etappe. Het is een mooi relaas waarbij hij zich niet slechts richt op de tweestrijd tussen LeMond en Fignon, die inderdaad de dienst zouden uitmaken. Ook het vrijwel alleen met kopmannen aanwezige PDM (vier renners in de top-10 van de eindklassering) en Pedro Delgado met zijn meesterknecht Miguel Indurain zouden de wedstrijd kleur geven. En natuurlijk het triathlonstuur van LeMond.
De Amerikaan won de eerste individuele tijdrit en gaf daarmee een duidelijk signaal richting Fignon. De gele trui was LeMond’s deel, maar na een onverklaarbare terugval in de laatste kilometer bergop richting Superbagnères nam Fignon het geel weer over. LeMond pakte de trui enkele dagen later weer terug, nu wederom in een tijdrit, die overigens werd gewonnen door Steven Rooks. Fignon sloeg echter vernietigend toe in de twee achtereenvolgende bergritten richting l’Alpe d’Huez en Villard-de-Lans. Wederom miste LeMond bergop de macht en werd door de Fransman op een kleine minuut in het algemeen klassement gereden. Deze 50 seconden zouden voor aanvang van de afsluitende tijdrit genoeg moeten zijn om zijn eindoverwinning veilig te stellen. Een kort experiment met een triathlonstuur beviel Fignon niet. De 58 seconden die LeMond binnen 24 en een halve kilometer terugpakte resulteerde in de kleinste Touroverwinning ooit.
