Hoe een compilatie mijn muzikale blikveld verruimde
Het Britse label Earache bracht in 1989 de baanbrekende compilatie Grindcrusher uit. Op dit album, in 1991 al heruitgebracht met 14 extra nummers, werd een overzicht getoond van de op dat moment meest relevante bands uit het deathmetal & grindcore-genre. Ik weet nog goed dat ik, wat metal betreft eigenlijk nog zo groen als gras, deze cd te leen kreeg van een vriend. Het zou het ultieme recept kunnen zijn voor eens en altijd een afkeer van het genre te krijgen. Het materiaal is over het algemeen namelijk redelijk zwaar te verteren. Onder de, voor die tijd zeker, extreme snelheden, gruizige distortion en onverstaanbare grunts, ligt echter veel muzikaal vernunft en zelfs humor.
Naked City bijvoorbeeld, de baanbrekende groep onder leiding van de New Yorkse musicus en componist John Zorn. Dit is eigenlijk helemaal geen grindcoreband, maar speelt alles wat los en vast zit en is daarin, in mijn ogen, nog steeds ongeëvenaard. Pas vele jaren later zou ik in mijn muzikale ontdekkingstocht weer met Zorn in aanraking komen, maar nu vanwege een fascinatie voor eigentijds klassieke muziek en radicale klemzer. Om ’s mans wijde blik maar aan te geven. Naast Naked City biedt Grindcrusher echter ook plaats aan bands die het genre ‘van binnenuit’ naam en faam hebben gegeven. Terrorizer bijvoorbeeld, op dat moment de meest extreme en snelle band ter wereld met leden van het latere Morbid Angel en Napalm Death, beide ook zelf op het album vertegenwoordigd. Over dat soort bands werd binnen, maar ook buiten de metalgemeenschap met ontzag, maar ook met afschuw gesproken. Een nummer van vier seconden, zoals Napalm Death’s You Suffer, dat was toch geen muziek? En het dwepen met satanisme, zoals Morbid Angel en Nocturnus, werd voor en door de buitenwacht ook uitvergroot.
De cassette waarop ik Grindcrusher toendertijd kopieerde heb ik nog steeds en zal zo langzamerhand op zijn laatste benen lopen. Een tijdje terug probeerde ik het album op een muziekblog of bittorrent te vinden, maar zonder succes. Gisteren was het echter ineens wel raak, wat ik op Twitter enthousiast bekendmaakte. Ik heb de 66.6 MB ook maar naar mijn eigen Rapidshare-account ge-upload, dus downloaden maar wanneer u daar zin in heeft.
Add to: Facebook | Digg | Del.icio.us | Stumbleupon | Reddit | Blinklist | Twitter | Technorati | Yahoo Buzz | Newsvine
radicale klemzer?
Ja, dat is misschien een beetje verwarrend en een ietsiepietsie onjuist. Ik was niet op zoek naar radicale klezmer (je moet er maar opkomen), maar hoorde ergens John Zorn’s Masada. Deze groep, met overigens dezelfde drummer als Naked City, Joey Baron, speelt een krachtige combinatie van klezmer en vrije improvisatie. Ik weet niet of zij daarmee het toonbeeld heeft gezet voor een andere benadering van de klezmermuziek, maar het ’toeval’ wil dat Zorn op zijn label Tzadik een bepaald en niet misselijk deel van het aanbod heeft gevat onder de noemer Radical Jewish Culture. En die muziek en benadering ervan bleek en blijkt mij erg aan te spreken: er wordt ‘gespeeld’ met muzikaal erfgoed en gezocht naar nieuwe invalshoeken.
Met recht een klassieker! De CD die ik heb heeft overigens een paarse hoes en is uit 1989. Die heeft wel tien nummers minder ook.
Weet je zeker dat You Suffer 4 sec. is? Had ‘m ooit op splitsingle, dacht dat beide kantjes 1 sec. duurden. Of hadden we daar al over getweet? #oud #geheugen