Het boetseren van feedback
Vorig weekend stuitte ik op Youtube op een aantal filmpjes die de Japanse feedback-scene belichtten. Deze op zichzelf staande muziekstijl, ook wel Onkyo of Onkyōkei genoemd, is gelieerd aan vrije improvisatie en maakt veel gebruik van electronica. Een van de voornaamste exponenten ervan is Toshimaru Nakamura. Hij maakt als instrument gebruik van een no-input mixingboard. Hierbij verbindt hij de output en de input van de mengtafel met elkaar wat een feedbacksignaal oplevert. Dit signaal wordt vervolgens door hem gemanipuleerd wat leidt tot het muzikale eindresultaat. In zijn eigen woorden:
It’s like sculpture. You shape the feedback into music […] It’s unpredictable and uncontrollable which makes it challenging. […] I’m not interested in playing music that has no risk.”
Datgeen wat uiteindelijk uit de luidsprekers komt is volstrekt uniek. Een geluidservaring in zijn meest pure vorm, omdat er geen sprake is van traditionale instrumenten of samples. Het is geluid dat ontstaat uit het niets en van daaruit, in meer of mindere mate gecontroleerd door mensenhanden, gevormd wordt tot een muzikaal geheel. Een element als stilte is daardoor evenzeer aanwezig als een element als pijnlijk penetrerende hoge tonen of sublage bassen. Ritmiek wordt door feedback gedirigeerd, maar kan ook totaal afwezig zijn. Bijzonder.
In onze meest recente uitzending van Edge::Rumori besteedden we aandacht aan de Onkyo-scene, maar breidden we de thematiek uit tot muziek voortkomend uit fysische processen. Een mooi voorbeeld daarvan is bijvoorbeeld David Tudor’s Neural Synthesis.
Add to: Facebook | Digg | Del.icio.us | Stumbleupon | Reddit | Blinklist | Twitter | Technorati | Yahoo Buzz | Newsvine