Relaas van mijn #ad6

Afgelopen donderdag fietste ik samen met duizenden anderen de Alpe d’HuZes. Samen met Catrien en haar ouders waren we daarvoor een week in Frankrijk en verbleven in een gîte in het dorpje La Motte d’Aveillans, een uurtje rijden vanaf Bourg d’Oissans (startpunt van de beklimming van Alpe d’Huez).

Gedurende de afgelopen maanden bouwde ik veel trainingskilometers op, maar fietsen in de bergen is altijd weer wennen. Voor mij was het alweer drie jaar geleden dat ik serieus bergop reed en dát voelde ik de eerste keer. Bij een beklimming van de Côte de Laffrey, waarbij het overigens loeiheet was, had ik het halverwege niet meer en moest noodgedwongen met duizelingen afstappen. Schoolvoorbeeld van een warmtestuwing, anders kan ik het niet verklaren. Na een kwartiertje gezeten te hebben, vervolgde ik mijn weg en was er niets aan de hand. De volgende dag deed ik dezelfde klim en die ging toen met relatief gemak, evenals de Alpe d’Huez de dag daarop (1h5m).

Na twee dagen met helemaal niets, behalve wat wandelingen in onder andere Grenoble en naar de Pierre Percée (in de achtertuin van ons huisje) was het moment daar. In alle vroegte (03.00 uur) reden we naar Bourg d’Oissans, waar ik in een startvak terechtkwam dat even na vijven mocht beginnen aan de lange dag. Mijn doelstelling was het zesmaal beklimmen van de alp, maar dat werden er uiteindelijk vijf.

De Alpe d’Huez is zeker niet de angstaanjagende klim zoals die vaak wordt beschreven. Een fietser met een goede conditie en goed materiaal kan ‘m eigenlijk probleemloos ‘doen’. Er zitten wat steilere gedeeltes in, maar de vele bochten breken de klim en maken dat je op adem kan komen en rustig kan eten en drinken. Het zware aan de Alpe d’HuZes is de herhaling en de daarbij optredende vermoeidheid. Alle geweldige aanmoedigingen van de vele supporters langs de kant van de weg brengen daarin (helaas) geen verandering. Tijdens de vierde klim voelde ik al aan dat een vijfde klim de laatste zou zijn. Dit besef werd nog eens versterkt door de opkomende hitte en aanwakkerende wind.

Die vijfde keer, waarover ik 1h40m deed, was veruit de zwaarste. Vooral het gedeelte in aankomstdorp Alpe d’Huez zelf, waarbij na het passeren van het plaatsnaambordje nog een kilometer klimmen volgt, was pittig. De haag van supporters bij het binnenkomen van het dorp (die gaandeweg de dag steeds dichter werd) geeft echter net de boost die nodig is het laatste eruit te persen. Omdat het nog geen drie uur was had ik kunnen zeggen dat ik een tijd rust had kunnen nemen (de finish sloot om acht uur) om de zesde keer ook te kunnen doen, maar ik vond het wel genoeg, temeer omdat het een mooie doorlopende reeks beklimmingen was zonder rare pieken of dalen.

Het mooiste van het evenement was zonder twijfel de trots van Catrien, haar ouders, de familie en de sponsoren om wat ik gerealiseerd had. Dat bij thuiskomst de gehele familie in de straat stond en me onthaalde met gezang en gejuich was een totale verassing, evenals de schitterende Opgeven Is Geen Optie-taart die m’n zusje Marieke bakte. Mijn doelstelling om het aangename (mijn hobby fietsen) met het nuttige (geld verzamelen voor KWF Kankerbestrijding) te verenigen is daarbij volledig gehaald. En het gehele binnengehaalde bedrag van 28.5 miljoen euro is natuurlijk helemaal geweldig.