Pages Menu
Categories Menu

Posted by on aug 15, 2010 in Bibliotheek, Internet, Muziek, Social Media | 0 comments

Meesterlijke metal en de Marshall in de kofferbak

Meesterlijke metal en de Marshall in de kofferbak

Mijn kennismaking met deathmetal was er eentje van dik hout zaagt men planken. Nu zal dat voor velen überhaupt het geval zijn, maar als liefhebber van het steviger genre was ik al iets gewend. En mijn liefde voor bijvoorbeeld Frank Zappa maakte dat ik ook voor wat ingewikkelder songstructuren niet terugschrok. Ik denk dat ik een jaar of zeventien was toen ik van een vriend, een doorgewinterde metalliefhebber, een stapeltje cd’s te leen kreeg dat me versteld deed staan. De topper ervan zou voor mij zelfs de status van beste metalbum ooit krijgen: Human van Death. Dit meesterwerk uit 1991 werd de mijlpaal voor alle kenmerken die metal metal maken, maar die bovenal een onbeperkte muzikaliteit zou tentoonspreiden. Dit laatste kwam allereerst voort uit de composities van voorman Chuck Chuldiner (helaas veel te vroeg overleden), maar die was daarbij afhankelijk van de juiste instrumentale invulling. In het geval van Human zou die verantwoordelijkheid voor meer dan 100% briljant ingevuld worden Paul Masdival en Sean Reinert (respectievelijk gitarist en meesterdrummer van jazzmetalcombo Cynic) en Steve DiGorgio (bassist van trashband Sadus).

Vooral het drumwerk op Human is van een uitzonderlijk hoog niveau. Het mooie aan het werk van Sean Reinert is zijn vaardigheid jazzy patronen naadloos te integreren in compromisloze metalgrooves. Ik probeer zijn unieke spel altijd te beschrijven als jazz met de handen en metal met de benen. De term smaakvol, die je wellicht niet meteen met het genre verbindt, is in zijn geval volledig op z’n plaats. Ik had het genoegen enkele jaren later tweemaal lange tijd met hem te kunnen spreken toen hij met Cynic door Europa toerde. Los van het feit dat ik daaraan een door hem uitgeschreven drumpartij van Cynic-song Celestial Voyage overhield, spraken we alleen maar over jazz(rock) en Frank Zappa (die kort daarvoor overleden was). “Wow, he’s into Mahavishnu Orchestra!, riep hij toendertijd door de kleedkamer van Atak, waarna hij me toevertrouwde dat ze in hun repertoire een medley van hen hadden, maar dat ze niet zeker wisten of het publiek dat wel zou pikken. Die avond werd het in ieder geval niet gespeeld.

Maar hoe kom ik hier nu zo op? Vanmorgen bekeek ik wat video’s van platenlabel Relapse op Youtube en zag daar onderstaande making of van een video van Death-song Lack of Comprehension, afkomstig van Human. Wat mij daaraan in het bijzonder aansprak was het feit dat voorman Chuck zijn eigen Marshall meenam. In de uiteindelijke video speelt die geen enkele rol, maar ik ken het gevoel wel dat je graag je eigen spullen meeneemt. Op een bepaalde manier vond ik het eigenlijk wel vertederend. Aan de ene kant een albumbespreking zoals hieronder:

‘Human’ turned out to be exactly what many didn’t expect anymore, one of the best death metal records ever!!! Eight real “songs” to hear on it; “songs” in the proper sense of the word, no conceptless riff orgies, but as thought through structured little works of art.

The guitar playing and especially the drumming, are about overshadowing all that was ever produced in death metal. On top of it are Chuck’s irreplaceable vocals, a lot more aggressive and powerful than the so-called “heavy” noise of most of the other grunters. Next to all brashness Death radiates as always, this album is a lot more pronounced and therefore more musical than its predecessors.

Of course, you have to be an experienced death metal listener to be able to recognize it. For example, the opener “Flattening Of Emotions” is combining all the quality marks of this band: complicated yet very tight riffs; powerful, driving bassdrums; polished rhythms; perverse yet powerful expressive vocals and an excellent production, if not, representing Scott Burns’ Masterpiece up till now.

Obvious conclusion: “Human” is a mile-stone in death metal, although musically considered, it’s surpassing the genre by far.

An album you just HAVE to hear!!!

Rock Hard, 1991

Maar aan de andere kant het kind in de muzikant. Trots op die ene versterker waarvoor wellicht lang gespaard is. Of die als een soort van mascotte moet zorgen dat het opnemen van de clip goed zou verlopen. Menselijk. Mooi.

 

0 Comments

Trackbacks/Pingbacks

  1. Kijkje in de keuken van metalgrootmeesters | Rafelranden - [...] op de eerste plek. Over mijn bewondering wat er op dat album werd gepresteerd blogde ik al een keer…

Post a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Pin It on Pinterest

Share This